Sen iyi ve verimli bir toprak olsan da bazı şeyler yeşermemek için inat eder.

” Sözün, kelimenin duygulara yayıcısı ” betimlemesini severim ve özümserim. Tecrübelerimden kaleme aktardığım her yazı bunun neticesidir. Sonuçta kalem tutan bir kişi fildişi kulede yaşayıp, hayata dokunmadan hayat hakkında, duygular hakkında ahkâm kesemez öyle değil mi?

Bazı duygular vardır ki, tekrarı hissettirir. Bazen bir şey senin aynı olmadığındır ve bazen bir diğer şey her şeyin değiştiğidir. Bu duygu regülasyonun sağlandığında paniğe kapılma ve “şaşırma” yeteneğini kaybetme !

İnsanların sana her gün farklı gelme yeniliğine hep şaşır mesela. Eskisiyle kıyas yapma. Ne eskiyi unut ne de eskiye hapsol! Yaşadığın anda dengeyi koru, öfkene yenik düşme.

Kimse geldiği gibi gitmiyor bu dünyadan. Örneğin Fizyolojik değişimi referans alabilirsin. Ya da bir nehir düşün sürekli akıyor, aynı görünüyor belki ama değil !

Her şey bir akış halindedir. Tıpkı bir nehir gibi insan da bir akış içindedir.

Henüz ölmemiş bir kişi ölü değildir! Ölmeden her tecrübenin tekrarının yorduğu zamanları hissedebilirsin. Tekrarda kendini hırpalama. Tekrarı hissetmemek için ya bilinç sahibi olmayacaksın ya da öyle bilinçli olacaksın ki; her tekrarda yeni bir şey öğreneceksin.

” Hatırlamaya çalıştığımda, yaşamımda gerçekten hayat dolu , tutkulu olduğum birkaç dakikadan fazlasını bulamıyorum ” dediğinden bahsedilir Bertrand Russel‘in

Soralım kendimize; ” Hayatımızda kaç dakika gerçek tutkudan bahsedebiliriz?” Belki çok – belki az ….Yaşamda mutlak mutluluk yok zaten. Hayatımıza ” gerçek tutku ” katabilecek meşguliyetlerimiz olmalı. Sosyal medyaya hapsolmuş gerçeklikten uzak mutluluk paylaşımlarına imrenen insanlar olmaya yönlendiriliyoruz. Sonra da kendi gerçekliğimize bakıp sıkıntı çekiyoruz. Asıl sorun burada başlıyor.

Çünkü; ” ruhsal gürültünün yoğun olduğu içsel iletişimde kişi kendini duyamaz. Bu çok tehlikelidir. Ruhsal gürültü çevresel olumsuz etkileyeceği gibi kişinin içsel iletişimi ile birlikte psikolojik sorunları ortaya çıkarabilir. ”

Biriktirilen negatif duygular insan iletişiminde telafisi olmayan sonuçlar doğurur. İletişim olmadan ne gündelik yaşantımızı sürdürmek ne de toplumsal yaşantımızı sürdürmek imkânsızdır. Çünkü iletişim rastgele bir eylem değildir, insan hayatının en temel olgusudur.

İnsan var oluş hikayesiyle birlikte, büyüme – gelişme evresiyle öğrenmeye başlar. Belleğinde birçok bilgi kaydeder. Bazı bilgileri farkında olmadan ezberleriz. Doğuştan gelen genetik mirasımız ve yetiştiğimiz çevreyle kişiliğimizi oluştururuz. Büyüdükçe kendi gerçekliklerimizin farkına varıp, bize ezberletilmiş olan gerçekleri sorgulamaya başlarız.

Yaşam bize öğrendiğimiz ezberlere karşı kuşku da duymamızı öğretir. Bu serüvende önemli husus kendimizle aramıza mesafe koymamak olacaktır. Hele ki bu çağda insanların yaydığı negatif manipülasyon direkt vicdanınızı hedef alır. Uğradığınız haksızlık karşısında koyduğunuz sınır kişisel algılanır ve size karşı saldırı vuku bulur.

Hayatın olağan akışında her şeye yer var diyerek , olgunlukla bu saldırıyı bertaraf etme şansınız yüksek. Unutmayalım ki insanın dili, dünyasının sınırlarını belirler. Dili bayağı olan bir saldırı karşısında yapılacak şey sessiz ve etkili bir mesafe koymaktır.

Kolaysa sen göster bu olgunluğu diyorsanız; şu sözlerimle bitireyim:

” Vasat bir üslubu asla görmemeyi – muhatap almamayı öğrendim.”

Sevgilerimle Dilek Diden ….