Hayallerimizi, çocukluk kahramanları He-Man ve Süpermen gibi çizgi film karakterlerinin süslediği, Amerikan filmlerinin esir aldığı, sözde güçlü yıldızları Rocky ve Rambo serileriyle etkilendiğimiz yıllarımızdı.
1980’lerin sonu, 90’lı yılların başları…

Her ne kadar Vietnam’dan hüsranla dönse de Amerika, oradan bir zafer kazanmışçasına kendi kültürünü Hollywood filmleriyle insanlara taa çocukluk yıllarından enjekte etmeye başlamıştı.

Sadece TRT 1 ve TRT 2 televizyon kanallarının, belirli saatlerde yayın yaptığı, ne yayınlanırsa o programın izlenildiği zamanlardı. İnternet esaretliği ve tv tutkusundan uzak, kendimize has oyunlarımız ve mahalle arkadaşlarımızla haşırneşir olduğumuz dönemlerdi.

Sadece Cüneyt Arkın’ımız vardı yerli kahramanımız. Tarihte bir Kara Murat’ımız, bir Battal Gazimiz olduğunu ondan öğrenmiştik. Arkadaşlarla Cüneyt Arkın’ın Rocky’nin, Rambo’nun yaptıkları kahramanlıkları anlatıyorduk birbirimize. Hep onlar gibi güçlü olmaktı hayalimiz.

Sonra bir gün TRT ekranlarında bir sporcudan bahsedilmeye başlandı. Ufak tefek birisiydi. O cüssesiyle, koca koca demirleri, tüm gücüyle ellerinin üstünde tutuyordu.
Hem de saniyelerce…
Sanki hiç bırakmayacak gibi…

Koskoca ağırlıkların bağlı olduğu, çelik barın bile eğildiği, kendi kilosunun 3 katından daha fazlasını, içten gelen haykırışlarla kaldırmıştı. Adeta Çanakkale Savaşında Seyit Onbaşının gülleyi kaldırdığı bir eda ile…

Milli marşımız okunmuş, Ayyıldız’lı Albayrağ’ımız dalgalanmıştı. Tüm dünyanın gözleri önünde göğsümüz kabarmıştı. Spor dallarında güreş haricinde madalyaya hasrettik o yıllar.

Hepimizin artık yeni bir kahramanı vardı. Üstelik de filmde değildi. Gerçek bir kahraman, gerçek bir güç.

Halteri tutuşu…
Nefes alıp-verirken, saçlarını üfleyişi…
Kendinden emin duruşu…
Ve yürekten gelen o haykırışı…

Sanki dünyaya meydan okuyor gibiydi…

Bunca yaşadıkları zulme cevap verir gibiydi…

“Ben TÜRKOĞLU TÜRKÜM. Şalamanov değilim. NAİM SÜLEYMANOĞLU’yum” der gibiydi.

Esasında daha çocuk sayıldığı zamanlarında yaşadığı zorlukları, esaretten özgürlüğe kavuşmanın yükünü kaldırmıştı.

Tüm gönüllerimizi fethetmişti. Çocukluk literatürlerimize halter de katılmıştı. Bizler o yaşlarda bayrağımızın dalgalanmasının ne kadar gurur verici olduğunu daha derinden öğrenmiştik. Kendi yaptığımız küçük halterlerle ağırlık çalışıyor, spor yapıyorduk. Spor sevgisini benimsetmişti bizlere.
İnsanlara milli ruh aşılamıştı sanki.

O, ay-yıldızlı al bayrağın altında yaşamak için çırpınan ve o bayrağın altında toprağa düşmek isteyen, vatan sevdalısı bir kahramandı.

**

İngilizlerin dünyaca ünlü TIME DERGİSİ’nin kapağında Atatürk’ten sonra yer alan ilk Türk’tü ce tüm zamanların en iyi sporcusuydu.

Esaretten özgürlüğe kavuşmak için verdiği mücadelenin öyküsünü duyurmuştu tüm dünyaya…

Vefatından sonraki yıl çekilmiş olan “NAİM” isimli filmi zaman zaman tv ekranlarında çıkıyor karşımıza. Süleymanoğlu’nun hayatının o çileli yıllarını anlatan filmini seyrettikçe her defasında ayrı bir gururlanıyor, bir o kadar da duygulanıyoruz aslında…

Bu filmi sadece sıradan bir film gibi değil, yaşayarak, empati yaparak ve yaşanmışlıkları düşünerek sindire sindire izlemek gerekir.

BU VATANDA HÜR OLARAK DOĞMUŞ İNSANLARIN, NASIL BİR ZENGİNLİĞE SAHİP OLDUKLARININ bilincine vararak izlemesi gerekir.

Tek üzüldüğüm husus ise, bu derece başarılar elde etmiş, rekor üstüne rekor kırmış, yüreği vatan sevgisiyle dolu, CEP HERKÜLÜ tabiriyle bir asra mühür vurmuş sporcumuzun filmini, keşke hayattayken çekebilseydik. Onu yaşarken onurlandırabilseydik.

Her değerin kıymetini, kaybettikten sonra anladığımız gibi, milli sporcumuzun da değerini kaybedince anladık maalesef.

Yüzyılın en iyi sporcuları arasında yer alan ve 1988’den bu zamana kadar hâlâ rekoru elinde bulunduran, milli haltercimiz NAİM SÜLEYMANOĞLU‘nun vefatının senei devriyesine saygı ve rahmetle yâd ediyorum.

RÛHUN ŞÂD OLSUN KÜÇÜK DEV ADAM…